zaterdag 5 juli 2014

Mo de Kroelio en de verdrietige sokken

Hallo fans

Zitten jullie al klaar voor het volgende verhaal?
Hebben jullie er zin in?
Goed, daar komt ie!!!

Een Mo de Kroelio verhaal


Mo, de gele Kroelio met de rode neus, is vanaf het grote wolkenrijk Kroelonia
naar de aarde gevallen.
Mo doet niets liever dan spannende avonturen beleven. Of rare dingen ontdekken.
Wat voor ons heel gewoon is, is voor een Kroelio soms erg vreemd.

Op een van zijn avonturen is hij oma tegen gekomen.
Oma woont, helemaal alleen, in een heel groot huis. Ze heeft Mo gevraagd of hij een keertje wil komen logeren.
Mo heeft natuurlijk meteen ja gezegd. In zo'n groot huis valt van alles te beleven, denkt hij.
Mo Logeert nu al een paar dagen bij oma.


Mo de Kroelio en de verdrietige sokken



In het grote oude huis van oma zijn heel veel kamers.
Grote kamers en ook kleine kamers.
Veel te zien...veel te doen voor een nieuwsgierige Kroelio.
Zo heeft Mo in alle slaapkamers onder alle bedden gekeken.
Om de bedmonsters weg te jagen...en ja hoor ze zijn allemaal weg.
Op een avond heeft oma alle lichten uitgedaan.
Met alleen één kaars in zijn voorpootjes heeft Mo door het huis gelopen.
De kaars toverde een heleboel grote schaduwen op de muur. Best eng!

Vandaag zit Mo op zolder.
Het is een beetje donker op zolder.
Mo is niet bang in het donker hoor.
Midden op zolder staat een grote stoel met een laken eroverheen.
"Het lijkt wel een spook", lacht Mo.
Hij gaat in de grote stoel zitten.
Opeens ziet hij, achteraan op zolder, een kast staan.

In de kast zitten een heleboel laatjes.
Mo roept: "Waauw, Wat zou er inzitten?"
Hij trekt de bovenste laatjes open.
In ieder laatje zit wel een 'schat'.
Achtergelaten door piraten,denkt Mo.
In de ene la zitten 'piraten-oorbellen'. 
In de andere la  brieven in een enveloppe.
"Schatkaarten", mompelt Mo.
Onderaan de kast zit één grote la.
Mo wil de la opentrekken...

PWEET, PWEET.
Wat is dat?
"Leuk muisjes" , roept Mo
"Oma heeft muisjes op zolder". 
Hij kijkt in de la.
Geen muisjes...maar... sokken.
Veel sokken in allerlei kleuren. Op sommige sokken staan mooie plaatjes.
"Pweet, pweet", snikt een rode sok.
De andere sokken kijken ook niet vrolijk.

"Wat is er met jullie aan de hand?" vraagt Mo aan de rode sok.
"Wij zijn zo alleen", huilt het rode sokje.
"De hele la zit vol met sokken. Hoe kun je dan alleen zijn ?", vraagt Mo weer.
"Vroeger", vertelt de sok. "Vroeger waren wij met z'n tweeën . Toen waren wij een paar".
"Ja, een paar sokken", zegt Mo. Daar heeft hij weleens van gehoord.
"Als we vuil zijn, moeten wij in een groot wit ding", zegt een groene sok met witte stippen.
"In dat ding zit een raam. Opeens komt er water in en dan zeep", fluistert een geel sokje.
"We worden helemaal door elkaar geklutst. En als we weer schoon zijn...gaat dat ding heel hard draaien", schreeuwt de rode sok.
"Daarna worden we uit het ding gehaald.Oma hangt ons dan buiten op, om te drogen", zucht een oranje sok.
Mo mompelt; "Ja zo gaat dat met sokken".

"En soms raken er dan sokken kwijt", fluistert het gele sokje verdrietig.
Dan blijft er altijd één over", snikt de rode sok weer.
"Mensen willen altijd twee dezelfde sokken aan. Altijd twee van dezelfde kleur, of met dezelfde tekening. Nooit twee apart", zegt  de groene sok met de witte stippen.
"En daarom zijn wij nu op deze donkere zolder", zucht een paarse sok.
Mo vindt dat maar saai. Altijd twee dezelfde sokken.
Hij heeft medelijden met de verdrietige sokken.
Mo denkt even na. Hij krabbelt ondertussen aan zijn kin. Dat doet hij altijd als hij nadenkt.
"Weet je wat", zegt Mo. " Ik neem jullie allemaal mee naar beneden. Misschien dat oma weet waar de andere sokken zijn".

Zo gezegd, zo gedaan.
Mo heeft de verdrietige sokken in een doos gedaan.
Langzaam loopt hij de zoldertrap af. Dat valt nog niet mee met zo'n grote doos voor je neus.
Even later is hij beneden.
In de woonkamer zit oma in haar schommelstoel.
Mo hoort het tikken van breinaalden
Oma houdt haar breiwerkje omhoog. " Kijk eens Mo,voor jou".
"O, wat mooi ", roept Mo. "Een boekenplank". 
"Nee, gekkie, het is een sjaal. Voor als het koud wordt, in de winter". 
Mo kijkt een beetje raar naar de sjaal. Dan denkt hij weer aan zijn doos met verdrietige vriendjes.

Hij vertelt oma het hele verhaal van de verdrietige sokken.
Oma kijkt in de doos.
"Hee", roept ze. "Die sokken ken ik. Die heb ik lang niet gezien". 
Oma gaat naar de keuken.
Ze komt terug met nog een doos.
Mo kijkt in deze doos.
Allemaal dezelfde sokken als in zijn doos.
"Hoera ", roept hij. "De verloren sokken zijn teruggevonden".

Samen met oma legt Mo alle zelfde sokken bij elkaar.
De verdrietige sokken zijn niet verdrietig meer.
Ze kunnen weer lachen.
Oma kan ook lachen. Ze heeft weer een heleboel sokken-paren om aan te trekken.
Mo is ook blij dat alles goed afgelopen is.

Toen kwam er een olifant met een hele lange snuit...
Die blies dit verhaaltje helemaal ...uit!


Joepdoei en de mazzel !!!


 DJEK