We zijn er weer! Jullie dachten zeker dat de blog niet meer bestond.
Dat het Wolkenrijk naar beneden was getuimeld of zoiets.
Dat dacht ik ook.
Maar nee... het Wolkenrijk Kroelonia hangt er nog...en de blog mag er ook zijn.
Maartje is in boekvorm verschenen en de kleine meid staat er nu alleen voor. Ik heb niets meer van haar vernomen, dus het zal wel goed gaan.
Geen nieuws is goed nieuws nietwaar.
Er zullen (voorlopig) geen nieuwe verhaaltjes van Maartje op deze blog verschijnen.
Maar er zijn nog genoeg Kroelioos om over te schrijven.
Maar eerst even dit....
Kroeliaanse wijsheid
een gat in het geluid.
"Frotje plof".
Een Lila verhaal.
Hoog heel hoog tegen het oneindige aan,
drijft het grote wolkenrijk Kroelonia.
Hier wonen de Kroelioos. Ze lijken een beetje op jonge hondjes
Ze hebben mooie flapoortjes en een leuke mopsneus.
Kroelioos zijn er in heel veel kleuren.
Als je zeker weet dat er Kroelioos bestaan...
Dan kun je in je dromen naar Kroelonia gaan.
Lila, een jongedame van wel 4 jaar oud, ligt in haar bed.
Grote tranen lopen over haar gezicht.Ze is heel verdrietig. 
Haar nachtlampje heeft een gezichtje, twee ogen en een mond.
Het lampje kijkt bezorgd.
Lila is op school door iemand omver geduwd. Toen is ze heel hard op haar knie gevallen. Er kwam bloed uit.
De juf heeft een pleister op de wond gedaan. Nu komt er geen bloed meer uit.
Mama heeft een kus op de knie gegeven. "Morgen is de pijn helemaal weg".
Dat kan de moeder van Lila wel zeggen, maar de knie doet nog wel zeer.
Lila knijpt haar ogen stijf dicht.
Als ze haar ogen weer open doet, is alles om haar heen wit en donzig.
"Hallo Lila", roept iemand achter haar. "Kom je weer eens op bezoek?"
"Ha die Mo", roept Lila terug. Ze draait zich om.
Voor haar staat een klein diertje. Het is helemaal geel met een rode neus, rode handjes en rode voetjes. Ook de binnenkant van zijn oortjes zijn rood.
Hij heet Mo de Kroelio .
"Je bent precies op tijd. Ik wilde net naar de hoge wolkenbergen gaan.
Ik ga eens bij de 'Motjes' kijken.Je weet wel de kleine Kroelioos", vertelt Mo
De kleine Kroelioos, die zou Lila ook wel eens willen zien.
"Dat gaat niet",fluistert ze.
"Waarom niet?" vraagt Mo.
"Mijn knie doet veel pijn". Ze wijst naar de pleister.
De gele Kroelio kijkt nieuwsgierig naar de pleister.
"Dat moet zo", zegt Lila. "Er komt anders bloed uit".
Verschrikt kijkt Mo naar Lila.
"En loop je dan helemaal leeg? "vraagt hij.
"Misschien wel, ik weet niet" mompelt Lila. "Kunnen we niet eerst even langs de andere Kroelioos gaan? "
Mo vindt dat een goed idee.
Even later komen ze op het "Hemelse plein". Midden op dit plein staat het 'luchtkasteel'. Dit kasteel ziet eruit als een grote regenton. Overal zie je balkonnetjes en trapjes.
Hier wonen veel Kroelioos. Niet allemaal. Er zijn er ook die liever buiten het kasteel wonen.
Op het dak van de regenton, staan een paar Kroelioos
"Wat doen die daar?" vraagt Lila
Ze wijst naar het dak. Opeens springt er een Kroelio van het dak af.
Hij heeft iets wits boven zijn hoofd. Het lijkt wel een wolk.
Zo zweeft de Kroelio steeds verder van het kasteel af. Ineens...PLOF.
De wolk is weg en het beestje valt naar beneden.
"JAHOE" roept hij. De andere Kroelioos brullen van het lachen.
Vallen is niet zo erg op Kroelonia. Alles is van wolk gemaakt...dus lekker zacht.
Ondertussen is Loe-wis, de blauwe Kroelio, bij Lila en Mo gaan staan.
Hij wijst naar de rood met roze gestippelde Kroelio op het dak.
"Een nieuw spelletje van Stippel. Het heet 'Frotje-plof' geloof ik", zegt Loe-wis.
"Dat lijkt mij een heel leuk spelletje", lacht Lila. "Zou ik ook mee mogen doen?"
"Ik denk het wel", lacht Loe-wis terug.
Lila kijkt Mo vragend aan.
"Ik denk er niet over" mompelt Mo. "Ik ga naar de bergen. Ik zie je nog wel Lila". Mo draait zich om en wandelt weg.
"Is Mo nu boos?" vraagt Lila aan Loe-wis.
"Nee hoor. Mo houdt alleen niet van die rare spelletjes".
Loe-wis haalt zijn schouders op.
"Ik zal je wel even naar het dak van het paleis brengen".
Na heel veel balkonnetjes en trapjes klimmen, zijn Lila en Loe-wis op het dak aangekomen. Lila is de pijn in haar knie helemaal vergeten.
Hijgend vraagt ze aan Stippel:"Mag ik ook een keertje? "
Stippel kijk Lila aan en roept: "Natuurlijk, natuurlijk iedereen mag meedoen".
Weet je hoe het werkt?"
Lila schudt van nee met haar hoofd. Stippel legt uit: "Het is niet moeilijk hoor. Je pakt een stukje wolk, een 'frotje'. Van dat frotje vouw je iets. Een vierkant, rondje of een wolk. Mag je helemaal zelf weten. Dan spring je van het dak af. Je blijft zo zweven totdat je frotje ploft. Als je dan naar beneden valt...roep je heel hard JAHOE. Wie het verst weg zweeft van het kasteel, die heeft gewonnen.
Lila heeft het gesnapt. Ze pakt een grote frot wolk en gaat aan het werk.
Mo de Kroelio is nog steeds onderweg naar de bergen.
Hij wandelt graag. Hij kijkt naar de grote wolkenbomen om hem heen.
Naar de paadjes .De wolkenstruiken.
Hij vindt het allemaal prachtig om te zien.
Mo gaat een beetje sneller lopen. Het is nog ver naar de Motjes.
Lila is klaar met vouwen. Ze heeft van de frot een mooie grote driehoek gemaakt. Ze frutselt er nog een paar wolkentouwen aan.
Zo, Lila kan zich nu goed vasthouden.
Ze springt van het dak.
Daar zweeft ze. Lila giert van het lachen. Wat is dit leuk.
Bolle Jan, de wind, heeft het gezien.
"Ik help wel even", roept hij.
De wind begint te blazen, te blazen en te blazen.
Lila schiet als een raket de lucht in.
Als ze naar beneden kijkt ziet ze een paar hele kleine Kroelioos op het dak.
Ze wijzen naar haar en roepen: "Jij bent het hoogst van allemaal".
Dan hoort ze een zacht plofje.
Haar mooie driehoek-frot is geploft.
Nu begint Lila naar benden te vallen. Steeds sneller en sneller.
Onder haar ziet ze iets geels lopen.
Het is Mo.
Lila vergeet helemaal JAHOE te roepen.
"Mo, kijk uit. Uit de weg...MO!!".
De gele Kroelio staat net naar een vreemd vogeltje te kijken.
"Hmm. Een klein dik bruinachtig vogeltje. Waarschijnlijk een rolmops", mompelt Mo.
Dan hoort hij iemand zijn naam roepen.
De rolmops fladdert weg.
Hij kijkt omhoog...en ziet Lila op zich afkomen.
Vlug springt Mo de Kroelio opzij.
Net op tijd.
Lila denkt in een zachte wolk te vallen.
BOTS...Au, dat is een harde wolk.
Ze ziet sterretjes.
"Lila...Lila...doet het pijn?...".
"Lila...Lila...doe je ogen eens open".
Ze is weer in haar slaapkamer.
Het nachtlampje kijkt nog steeds bezorgd.
"Doet het pijn? "vraagt mama.
Lila schudt van nee met haar hoofd.
"Je hebt me wel laten schrikken hoor".
Mama kijkt Lila schuin aan.
"Zomaar uit bed vallen. Misschien dat je vannacht beter bij ons kan komen slapen", zegt Mama.
Dat vindt Lila helemaal niet erg.
Bij haar slaapkamerdeur draait ze zich om.
Lila zwaait even naar het nachtlampje.
"Dag lampje".
Haar knie doet geen pijn meer.
Dag Lila.
Weet je hoe het werkt?"
Lila schudt van nee met haar hoofd. Stippel legt uit: "Het is niet moeilijk hoor. Je pakt een stukje wolk, een 'frotje'. Van dat frotje vouw je iets. Een vierkant, rondje of een wolk. Mag je helemaal zelf weten. Dan spring je van het dak af. Je blijft zo zweven totdat je frotje ploft. Als je dan naar beneden valt...roep je heel hard JAHOE. Wie het verst weg zweeft van het kasteel, die heeft gewonnen.
Lila heeft het gesnapt. Ze pakt een grote frot wolk en gaat aan het werk.
Mo de Kroelio is nog steeds onderweg naar de bergen.
Hij wandelt graag. Hij kijkt naar de grote wolkenbomen om hem heen.
Naar de paadjes .De wolkenstruiken.
Hij vindt het allemaal prachtig om te zien.
Mo gaat een beetje sneller lopen. Het is nog ver naar de Motjes.
Lila is klaar met vouwen. Ze heeft van de frot een mooie grote driehoek gemaakt. Ze frutselt er nog een paar wolkentouwen aan.
Zo, Lila kan zich nu goed vasthouden.
Ze springt van het dak.
Daar zweeft ze. Lila giert van het lachen. Wat is dit leuk.
Bolle Jan, de wind, heeft het gezien.
"Ik help wel even", roept hij.
De wind begint te blazen, te blazen en te blazen.
Lila schiet als een raket de lucht in.
Als ze naar beneden kijkt ziet ze een paar hele kleine Kroelioos op het dak.
Ze wijzen naar haar en roepen: "Jij bent het hoogst van allemaal".
Dan hoort ze een zacht plofje.
Haar mooie driehoek-frot is geploft.
Nu begint Lila naar benden te vallen. Steeds sneller en sneller.
Onder haar ziet ze iets geels lopen.
Het is Mo.
Lila vergeet helemaal JAHOE te roepen.
"Mo, kijk uit. Uit de weg...MO!!".
De gele Kroelio staat net naar een vreemd vogeltje te kijken.
"Hmm. Een klein dik bruinachtig vogeltje. Waarschijnlijk een rolmops", mompelt Mo.
Dan hoort hij iemand zijn naam roepen.
De rolmops fladdert weg.
Hij kijkt omhoog...en ziet Lila op zich afkomen.
Vlug springt Mo de Kroelio opzij.
Net op tijd.
Lila denkt in een zachte wolk te vallen.
BOTS...Au, dat is een harde wolk.
Ze ziet sterretjes.
"Lila...Lila...doet het pijn?...".
"Lila...Lila...doe je ogen eens open".
Ze is weer in haar slaapkamer.
Het nachtlampje kijkt nog steeds bezorgd.
"Doet het pijn? "vraagt mama.
Lila schudt van nee met haar hoofd.
"Je hebt me wel laten schrikken hoor".
Mama kijkt Lila schuin aan.
"Zomaar uit bed vallen. Misschien dat je vannacht beter bij ons kan komen slapen", zegt Mama.
Dat vindt Lila helemaal niet erg.
Bij haar slaapkamerdeur draait ze zich om.
Lila zwaait even naar het nachtlampje.
"Dag lampje".
Haar knie doet geen pijn meer.
Dag Lila.
Joepdoei en de mazzel
DJEK
